Buckner’ın arkasından Griswell çığlığını bastırdı, çünkü Buckner’ın uyarısını neyin tetiklediğini görmüştü. Merdivenin başından birkaç metre uzakta Branner’ın ayak izleri aniden durmuş, sonra dönmüş neredeyse aynı izleri takip etmiş. İzlerin bittiği yerde tozlu zemin üzerinde büyük bir kan damlası vardı ve diğer izlerle birleşiyordu, dar ama taraklı parmaklarıyla çıplak ayak izleri. Onlar da ikinci sıradan itibaren geri çekiliyorlardı. Buckner küfrederek üzerlerine eğildi.
“İzler buluşuyor! Ve buluştukları yerde kan ve beyin parçaları var! Branner bu noktada balta darbesiyle öldürülmüş olmalı. Çıplak ayaklar ayakkabılı olanla buluşmak için karanlıktan çıkıyor sonra ikisi de dönüyor, ayakkabılı olan aşağı iniyor çıplak olansa koridordan geri dönüyor.”
Işığı koridora doğru tuttu. Ayak izleri ışığın ulaşamadığı bir yerde karanlığa gömüldü. Her iki tarafta da kapalı olan odaların kapıları esrarengiz girişlerdi.
Buckner, “Sanırım çılgın hikâyen doğru,” diye mırıldandı.
“Bunlar sizin izlerini değil. Bir kadına ait gibiler. Farz edelim ki biri ıslık çaldı ve Branner bakmak için yukarı çıktı. Diyelim ki biriyle burada karşılaştı ve kafasını yarıldı. Bu durumda tüm bu izler ve işaretler tıpkı şu an olduğu gibi olurdu. Fakat eğer öyleyse neden Branner öldürüldüğü yerde yatmıyor? Gerçekten onu öldüren her kimse elinden baltayı alıp yalpalaya yalpalaya aşağı inecek kadar uzun yaşamış olabilir mi?”
“Hayır, hayır!”
Griswell neler olduğunu hatırlayınca midesi kalktı.
“Onu merdivende gördüm. Ölüydü. Böyle bir yara aldıktan sonra hiç bir insan evladı bir dakika bile yaşayamaz.”
“Buna inanıyorum,” diye fısıldadı Buckner.
“Ama- bu delilik! Ya da çok zekice- ama yine de, basit bir öz savunma daha etkili olabilecekken ne tür aklı başında bir adam cinayetten yargılanmamak uğruna bu kadar ayrıntılı ve çılgın bir plan yapıp düşünürdü? Hiç bir mahkeme bu hikâyeyi yemez. Pekâlâ, diğer izleri de takip edelim. Koridordan aşağı buraya iniyorlar, bu da ne? “
Griswell, ruhunda buz gibi bir pençeyle fenerin sönmeye başladığını gördü.
“Bu pil yeni,” diye mırıldandı Buckner ve Griswell ilk defa sesinde kaygıyı yakaladı.
“Çabuk- çıkalım buradan!”
Fener soluk kırmızı bir ışıltıyla solmuştu. Karanlık sanki içlerine işliyor, kara kedi ayaklarıyla sürünüyor gibiydi. Buckner geriye doğru bir adım atarken tökezleyen Griswell’i arkasına itti, tetiğini çektiği tabancasını karanlık salondan aşağı doğru inerken kaldırdı. Griswell büyüyen karanlıkta bir kapının sinsice açıldığına benzeyen bir ses duydu. Ve aniden etraflarındaki karanlık onları tehditle sardı. Griswell bunu Buckner’ın da hissetiğini biliyordu, çünkü şerifin çetin bedeni iz üstündeki bir panter kadar gergindi. Ama hiç acele etmeden merdivene doğru ilerledi ve geri çekildi, Griswell ondan önce inmişti, bağırmasını ve delirip kafayı yemesini söyleyen dürtüsüyle savaşıyordu. Korkunç bir düşünceyle soğuk soğuk terlemeye başladı. Ölü adamın arkalarından donuk kanlı yüzü, parçalamaya hazır baltasıyla karanlıkta merdivenlerden sürünmesi mi gerekiyordu? Bu ihtimal onu öylesine zayıf bırakıyordu ki koridorun alt kademesine geldiğinde ayağının takıldığını zar zor fark etti ve aşağı inerlerken fenerin tüm gücüyle parlamaya başladığının ancak o zaman farkına vardı ama Buckner merdivenlere geri döner dönmez merdivenin başında duvardan bir sis gibi duran karanlığı aydınlatmayı başaramadı.
“Kodumun şeyi birden bire ortaya çıktı,” diye homurdandı Buckner.
“Başka bir şey olmalı. Normal olan hiç bir şey böyle hareket edemez.”
“Işığı odaya doğru çevir,” diye yalvardı Griswell.
“Bak eğer John- John eğer-“
Bu korkunç düşünceyi kelimelere dökemedi ama Buckner onu anlamıştı. Feneri etrafta gezdirdi, Griswell öldürülen bir adamın kanlı cesedinin böylesine bir rahatlama getireceğini hayal dahi etmemişti.
“Hala orada,” diye homurdandı Buckner.
“Eğer öldürüldükten sonra yürüdüyse o zamandan beri yerinden kıpırdamamıştır. Ama o şey-“
Tekrar merdivenlere doğru ışığı çevirdi, dudaklarını kemirip kaşlarını çatarak bekledi. Üç kere silahını kaldırdı. Griswell aklını okudu. Şerif merdivene geri atılmak ve bilinmeyenle şansını denemek için şeytana uymaya hazırdı.
Behind him Griswell stifled a cry, for he had seen what prompted Buckner’s exclamation. A few feet from the head of the stair Branner’s footprints stopped abruptly, then returned, treading almost in the other tracks. And where the trail halted there was a great splash of blood on the dusty floor-and other tracks met it-tracks of bare feet, narrow but with splayed toes. They too receded in a second line from the spot. Buckner bent over them, swearing.
“The tracks meet! And where they meet there’s blood and brains on the floor! Branner must have been killed on that spot-with a blow from a hatchet. Bare feet coming out of the darkness to meet shod feet-then both turned away again; the shod feet went downstairs, the bare feet went back down the hall.”
He directed his light down the hall. The footprints faded into darkness, beyond the reach of the beam. On either hand the closed doors of chambers were cryptic portals of mystery.
“Suppose your crazy tale was true,” Buckner muttered, half to himself. “These aren’t your tracks. They look like a woman’s. Suppose somebody did whistle, and Branner went upstairs to investigate. Suppose somebody met him here in the dark and split his head. The signs and tracks would have been, in that case, just as they really are. But if that’s so, why isn’t Branner lyin’ here where he was killed? Could he have lived long enough to take the hatchet away from whoever killed him, and stagger downstairs with it?”
“No, no!” Recollection gagged Griswell. “I saw him on the stair. He was dead. No man could live a minute after receiving such a wound.”
“I believe it,” muttered Buckner. “But-it’s madness! Or else it’s too clever-yet, what sane man would think up and work out such an elaborate and utterly insane plan to escape punishment for murder, when a simple plea of self-defense would have been so much more effective? No court would recognize that story. Well, let’s follow these other tracks. They lead down the hall-here, what’s this?”
With an icy clutch at his soul, Griswell saw the light was beginning to grow dim.
“This battery is new,” muttered Buckner, and for the first time Griswell caught an edge of fear in his voice. “Come on-out of here quick!”
The light had faded to a faint red glow. The darkness seemed straining into them, creeping with black cat-feet. Buckner retreated, pushing Griswell stumbling behind him as he walked backward, pistol cocked and lifted, down the dark hall. In the growing darkness Griswell heard what sounded like the stealthy opening of a door. And suddenly the blackness about them was vibrant with menace. Griswell knew Buckner sensed it as well as he, for the sheriff’s hard body was tense and taut as a stalking panther’s. But without haste he worked his way to the stair and backed down it, Griswell preceding him, and fighting the panic that urged him to scream and burst into mad flight. A ghastly thought brought icy sweat out on his flesh. Suppose the dead man were creeping up the stair behind them in the dark, face frozen in the death-grin, blood-caked hatchet lifted to strike? This possibility so overpowered him that he was scarcely aware when his feet struck the level of the lower hallway, and he was only then aware that the light had grown brighter as they descended, until it now gleamed with its full power-but when Buckner turned it back up the stairway, it failed to illuminate the darkness that hung like a tangible fog at the head of the stair.
“The damn thing was conjured,” muttered Buckner. “Nothin’ else. It couldn’t act like that naturally.”
“Turn the light into the room,” begged Griswell. “See if John-if John is-“
He could not put the ghastly thought into words, but Buckner understood. He swung the beam around, and Griswell had never dreamed that the sight of the gory body of a murdered man could bring such relief.
“He’s still there,” grunted Buckner. “If he walked after he was killed, he hasn’t walked since. But that thing-“
Again he turned the light up the stair, and stood chewing his lip and scowling. Three times he half lifted his gun. Griswell read his mind. The sheriff was tempted to plunge back up that stair, take his chance with the unknown.
