“Tanrı aşkına, yardım et!”, nefes nefeseydi. “Yaratık! Branner’ı öldürdü, benim için geliyor! Bak!” İki çift ateş topu, hemen yolun dönüşünde çalıların kenarında parıldadı. Atlı yine küfretti, küfrün hemen ardından yıkım makinesi revolverını çıkardı sonra defalarca sıktı. Ateş kıvılcımları yok oldu, atlı birdenbire üzengiyi Griswell’den kurtarıp atını virajda mahmuzladı. Griswell sersemlemişti, dizleri titriyordu. Atlı bir an için gözden kayboldu sonra süratle geri döndü.
“Çalılıklara kadar kovaladım. Gümüş kurt olduğunu sanıyorum, gerçi daha önce hiç bir adamı kovaladığını duymadım. Ne olduğunu biliyor muydun?”
Griswell yalnızca kafasını bitkin bir şekilde sallayabildi. Ay ışığında damgalanan atlı aşağı ona doğru baktı, tüten revolverı hala sağ elindeydi. Orta boylu bir herifti ve geniş kenarlı kovboy şapkası ve botlarıyla bariz bir şekilde bölgenin yerlisi olduğu belli oluyordu, tıpkı kılığı Griswell’ i yabancı olarak ele verdiği gibi.
“Her neyse, ne demek oluyor bunlar?”
“Bilmiyorum,” diye çaresizce yanıtladı Griswell.
“Adım Griswell. John Branner benimle yolculuk eden arkadaşım, yolun aşağısındaki ıssız evde geceyi geçirmek için durmuştuk. Bir şey–” hafızasına hızla hücum eden dehşetle boğuldu.
“Tanrım!” diye haykırdı.
“Delirmiş olmalıyım! Bir şey merdiven korkuluğundan baktı, sarı yüzlü bir şey! Rüya gördüğümü sandım ama gerçekti. Sonra yukarıda biri ıslık çalmaya başladı ve Branner ayaklandı, merdivenlerden yukarı uykusunda yürüyormuş gibi çıktı, hipnotize edilmiş gibiydi. Çığlık attığını duydum ya da başka biriydi, sonra elinde kanlı bir baltayla aşağı indi ve Tanrım, efendim o ölmüştü! Kafası kocaman yarılmıştı. Beyni dışarı çıkmıştı ve suratından oluk oluk kan akıyordu, yüzü ölü bir adamın yüzüydü. Ama merdivenlerden aşağı indi! Tanrı şahidimdir ki John Branner o karanlık salonda katledildi ve cesedi elinde bir baltayla sessizce merdivenleri indi, beni öldürmek için.”
Atlı hiç bir cevap vermedi, atının üzerinde yıldızlara karşı bir heykel gibi oturuyordu, şapkası suratını gölgelemişti ve Griswell yüzünü okuyamıyordu. Umutsuzca “Deli olduğumu düşünüyorsunuz,” dedi.
“Belki de öyleyimdir.”
“Ne düşüneceğimi bilmiyorum,” diye cevapladı atlı.
“Eski Blassenville Malikânesi dışında herhangi bir yer olsaydı işte o zaman farklı olurdu. Adım Buckner. Bu kasabanın şerifiyim. Mahkûmlardan birini kırsalda ki kasabaya götürdüm ve bu yüzden geç döndüm.”
Atını döndürdü ve hemen Griswell’in yanında durdu, sırık New Englandlılardan daha kısaydı ama daha sağlam yapılıydı. Bu adamla ilgili çok doğal ve kesin bir karar vardı, herhangi bir kavga anında bu adamın çok tehlikeli olacağına inanmak kolaydı.
“Eve dönmekten korkuyor musun?” diye sordu, Griswell ürperdi ama başını salladı, Püriten atalarının inatçılığı ve kararlılığı baskın gelmişti.
“Bu korkuyla tekrar yüzleşecek olmanın düşüncesi midemi bulandırıyor. Ama zavallı Branner-” yeniden tıkandı. “Cesedini bulmalıyız. Tanrım!” insanlıktan uzak bu yaratığın oluşturduğu derin bir dehşetle feryat etti, “ne bulacağız? Yürüyen bir ölü adam mı, ne-“
“Göreceğiz.”
Şerif dizginleri sol dirseğine doğru kıvırdı ve yürürlerken mavi tüfeğinin boş haznelerini doldurmaya başladı.
*revolver: altıpatlar, tek dolumla birden fazla ateş edebilen tabanca türü.
“For God’s sake, help me!” he panted. “The thing! It killed Branner-it’s coming after me! Look!” Twin balls of fire gleamed in the fringe of bushes at the turn of the road. The rider swore again, and on the heels of his profanity came the smashing report of his six-shooter-again and yet again. The fire-sparks vanished, and the rider, jerking his stirrup free from Griswell’s grasp, spurred his horse at the bend. Griswell staggered up, shaking in every limb. The rider was out of sight only a moment; then he came galloping back.
“Took to the brush. Timber wolf, I reckon, though I never heard of one chasin’ a man before. Do you know what it was?”
Griswell could only shake his head weakly. The rider, etched in the moonlight, looked down at him, smoking pistol still lifted in his right hand. He was a compactly-built man of medium height, and his broad-brimmed planter’s hat and his boots marked him as a native of the country as definitely as Griswell’s garb stamped him as a stranger.
“What’s all this about, anyway?”
“I don’t know,” Griswell answered helplessly.
“My name’s Griswell. John Branner-my friend who was traveling with me-we stopped at a deserted house back down the road to spend the night. Something-” at the memory he was choked by a rush of horror.
“My God!” he screamed. “I must be mad! Something came and looked over the balustrade of the stair-something with a yellow face! I thought I dreamed it, but it must have been real. Then somebody began whistling upstairs, and Branner rose and went up the stairs walking like a man in his sleep, or hypnotized. I heard him scream-or someone screamed; then he came down the stair again with a bloody hatchet in his hand-and my God, sir, he was dead! His head had been split open. I saw brains and clotted blood oozing down his face, and his face was that of a dead man. But he came down the stairs! As God is my witness, John Branner was murdered in that dark upper hallway, and then his dead body came stalking down the stairs with a hatchet in its hand-to kill me!”
The rider made no reply; he sat his horse like a statue, outlined against the stars, and Griswell could not read his expression, his face shadowed by his hat-brim.
“You think I’m mad,” he said hopelessly. “Perhaps I am.”
“I don’t know what to think,” answered the rider.
“If it was any house but the old Blassenville Manor-well, we’ll see. My name’s Buckner. I’m sheriff of this county. Took a prisoner over to the county-seat in the next county and was ridin’ back late.”
He swung off his horse and stood beside Griswell, shorter than the lanky New Englander, but much harder knit. There was a natural manner of decision and certainty about him, and it was easy to believe that he would be a dangerous man in any sort of a fight.
“Are you afraid to go back to the house?” he asked, and Griswell shuddered, but shook his head, the dogged tenacity of Puritan ancestors asserting itself.
“The thought of facing that horror again turns me sick. But poor Branner-” he choked again.
“We must find his body. My God!” he cried, unmanned by the abysmal horror of the thing; “what will we find? If a dead man walks, what-“
“We’ll see.”
The sheriff caught the reins in the crook of his left elbow and began filling the empty chambers of his big blue pistol as they walked along.
