Islık solarak tükendi.
Griswell, Branner’ın hemen ayaklarının altındaki basamağın gıcırdadığını duydu. Şimdi yukardaki hole ulaşmıştı, çünkü Griswell adımlarının ilerlediğini duyuyordu. Aniden adımlar durdu ve sanki gece de nefesini tuttu. Korkunç bir çığlık bütün sükûneti yardı, bir feryat yankılandı Griswell hemen harekete geçti. Onu oraya çivileyen felç bir anda yok oluverdi. Kapıya doğru bir adım atıp kendini kontrol etti. Adımlar yineledi. Branner geri dönüyordu.
Koşmuyordu. Hatta adımlar daha ağır ve dikkatli atılmaya başlamıştı. Şimdi basamaklar tekrar gıcırdıyordu. Korkuluğun üzerinde gezinen bir el ay ışığıyla belirdi, sonra bir diğeri ve Griswell’i korkunç bir titreme aldı, diğer elin bir balta tuttuğunu gördü, kapkara bir balta. Merdivenden inen Branner mıydı?
Evet!
Siluet ay ışığına doğru ilerledi, Griswell bu silueti tanıyordu. Branner’ın suratını gördü, Griswell’in dudaklarından bir feryat patladı. Branner’ın suratı bir ceset gibi bembeyazdı, koyu kan aşağı doğru iniyordu, gözleri donuk ve kilitlenmişti kafasının üstündeki derin yarıktan kan süzülüyordu!
Griswell o lanetli evden nasıl çıktığını asla hatırlayamadı. Daha sonra çılgın ve şaşkın bir etki altında örümcek ağlarıyla dolu pencereye kadar yolu yararak geçerken, kör gibi tökezleyerek otla boğulmuş bahçeye daldı, çılgına dönen korkusuyla saçmalıyordu. Siyah çamdan duvarları gördü, ne aklın ne de mantığın olduğu yerde ay kan kırmızısı bir sisin içinde yüzüyordu. Yolun yanındaki arabayı görünce bir parça olsun aklı geri döndü. Ansızın çıldıran bu dünyada sıradan gerçekliği yansıtan tek şey nesneydi ama daha kapıya varmadan keskin bir çınlama kulaklarında belirdi, zikzak çizerek sarkan ve sürücü koltuğundan pul pul kıvrılan form ona doğru ıslık gibi tıslayınca geriledi, ay ışığının altında çatal dilini fırlatıyordu. Kâbustan kaçan bir adam gibi korku hıçkırıklarıyla yola fırladı. Amaçsızca ve sebepsizce kaçıyordu. Uyuşmuş beyni mantıklı düşünemiyordu. Sadece kör ilkel dürtüsü kaç-kaç’a itaat etti, ta ki yorgun düşene kadar. Siyah çamdan duvarlar yanından sonsuzluğa akıyordu bu yüzden sanki hiçbir kurtuluşu yokmuş gibi bir algı tarafından ele geçirildi. Ama şu anda hemen arkasından gelen acımasız ve istikrarlı pat pat sesleri dehşetini bir sisi yarar gibi delip geçmekteydi. Kafasını döndürdüğünde arkasından koşan bir şey gördü, kurt mu köpek mi, hangisi olduğuna karar veremedi ama gözleri yeşil ateş topları gibi parıldıyordu.
The whistling sank to a lower note, died out. Griswell heard the stairs creaking under Branner’s measured tread. Now he had reached the hallway above, for Griswell heard the clump of his feet moving along it. Suddenly the footfalls halted, and the whole night seemed to hold its breath. Then an awful scream split the stillness, and Griswell started up, echoing the cry. The strange paralysis that had held him was broken. He took a step toward the door, then checked himself. The footfalls were resumed. Branner was coming back. He was not running. The tread was even more deliberate and measured than before. Now the stairs began to creak again. A groping hand, moving along the balustrade, came into the bar of moonlight; then another, and a ghastly thrill went through Griswell as he saw that the other hand gripped a hatchet-a hatchet which dripped blackly. Was that Branner who was coming down that stair?
Yes!
The figure had moved into the bar of moonlight now, and Griswell recognized it. Then he saw Branner’s face, and a shriek burst from Griswell’s lips. Branner’s face was bloodless, corpse-like; gouts of blood dripped darkly down it; his eyes were glassy and set, and blood oozed from the great gash which cleft the crown of his head!
Griswell never remembered exactly how he got out of that accursed house. Afterward he retained a mad, confused impression of smashing his way through a dusty cobwebbed window, of stumbling blindly across the weed-choked lawn, gibbering his frantic horror. He saw the black wall of the pines, and the moon floating in a blood-red mist in which there was neither sanity nor reason. Some shred of sanity returned to him as he saw the automobile beside the road. In a world gone suddenly mad, that was an object reflecting prosaic reality; but even as he reached for the door, a dry chilling whir sounded in his ears, and he recoiled from the swaying undulating shape that arched up from its scaly coils on the driver’s seat and hissed sibilantly at him, darting a forked tongue in the moonlight.
With a sob of horror he turned and fled down the road, as a man runs in a nightmare. He ran without purpose or reason. His numbed brain was incapable of conscious thought. He merely obeyed the blind primitive urge to run-run-run until he fell exhausted. The black walls of the pines flowed endlessly past him; so he was seized with the illusion that he was getting nowhere. But presently a sound penetrated the fog of his terror-the steady, inexorable patter of feet behind him. Turning his head, he saw something loping after him-wolf or dog, he could not tell which, but its eyes glowed like balls of green fire.
